تفاوت تلویزیون OLED‌ با QLED در چیست؟

به گزارش بانه سیتی – حتما شما هم تا به حال به این فکر کرده‌اید که تفاوت تلویزیون LED با QLED چیست؟ اگرچه در نام این دو محصول تنها یک حرف متفاوت وجود دارند، باید دانست که این دو فناوری‌های بسیار متفاوتی هستند که هر یک نقاط قوت و ضعف خاص خود را دارند و هر دو در برخی از بهترین‌ تلویزیون‌های بازار حضور دارند. قبل از خرید تلویزیون، فاکتور‌های زیادی هستند که باید در نظر گرفت و یکی از آن‌ها نیز آن است که فناوری QLED برای شما بهتر است یا LED؟ ما در ادامه معنای این دو اصطلاح را بررسی می‌کنیم و سپس این دو فناوری را مقایسه می‌کنیم تا به خوبی بفهمید کدام مناسب نیازهای شماست.

QLED چیست؟

QLED مخفف عبارت « Quantum Light-Emitting Diode» به معنای «دیود نورانی کوانتومی» است. بنابراین تلویزیون QLED دقیقا مانند یک تلویزیون LED معمولی است، با این تفاوت که ذرات ریزی به نام نقاط کوانتومی برای افزایش نور و رنگ در آن به کار رفته‌اند. این فناوری در ابتدا در سال 2013 توسط سونی معرفی شد، اما اندکی بعد از آن سامسونگ شروع به فروش تلویزیون‌های QLED خود کرد و شروع به همکاری و مجوز دادن به دیگر تولیدکنندگان کرد، به همین دلیل هم اکنون چندین برند تلویزیونی وجود دارند که تلویزیو‌ن‌های QLED تولید می‌کنند.

هرچقدر هم که یک تلویزیون QLED خوب باشد، همچنان تقریبا به اندازه‌ی یک تلویزیون LED معمولی، تولید روشنایی می‌کند؛ با استفاده از نور پس زمینه‌ی تشکیل شده از صدها (یا در برخی هزاران) ال ای دی، که در پشت پنل LCD قرار دارد. علت نام‌گذاری این تلویزیون‌ها نیز همین LED‌ها هستند.

پنل LCD – که در اصل تشکیل شده از میلیون‌ها شاتر ریز برای کنترل عبور نور است – در ترکیب با فیلترهای رنگی، تصاویر را با اجازه دادن به عبور مقدار مناسب رنگ و نور و رسیدن آن‌ها به چشمان شما، ایجاد می‌کند. این یک سیستم هوشمندانه است، اما به عملکرد همزمان نور LEDها و شاترها برای کنترل عبور نور به منظور تولید نور مشکی روی صفحه نمایش، متکی است و متاسفانه همواره موفق نمی‌شود. ما در این رابطه بیشتر صحبت خواهیم کرد.

OLED چیست؟

OLED مخفف عبارت « Organic Light-Emitting Diode» به معنای «دیود نورانی ارگانیک» است. در کمال تعجب، قسمت دورد نورانی یا LED در این نام هیچ ارتباطی با نور پس زمینه LED، مانند آنچه در تلویزیون‌های QLED و LED شاهد بودیم ندارد.در عوض، در تلویزیون‌های ال ای دی هر پیکسل خود شبیه به یک LED ریز عمل می‌کند، با این تفاوت که این‌ پیکسل‌ها هم بسیار نازک هستند و هم به طور همزمان نور و رنگ را تنها از طریق یک عنصر تولید می‌کنند. به عبارت دیگر، تلویزیون‌های OLED نیازی به پنل نوردهی پس زمینه ندارند چرا که پیکسل‌ها خود نور را تولید می‌کنند؛ اصطلاح صنعتی برای این تلویزیون‌ها  « Self-emissive» به معنای «خود تاب» است.

نمایشگرهای OLED مزایای بسیاری دارند، اما یکی از مهم‌ترین این مزایا سطح عالی نمایش رنگ سیاه است که این تلویزیون‌ها می‌توانند به نمایش بگذارند. برخلاف تلویزیون‌های QLED یا LED که در صحنه‌های تاریک، باید نور پس زمینه کم شود و باقی‌مانده توسط شاترها مسدود گردد، یک تلویزیون OLED به سادگی پیکسل‌ها را خاموش می‌کند. هنگامی که پیکسل خاموش است، هیچ نور و رنگ از خود ساطع نمی‌کنند و بنابراین یک قسمت تاریک از صحنه، درست شبیه به زمانی است که تلویزیون خاموش باشد. بعلاوه، با فناوری OLED به راحتی می‌توان صفحه نمایش‌های انعطاف‌پذیر تولید کرد و به همین دلیل است که در خط تولید ال جی شاهد محصولاتی هستم که به صورت رول شونده جمع می‌شوند درون پایه‌های جعبه‌مانند جای می‌گیریند. تلویزیون ال جی 65 اینچ مدل 65RX، یکی از همین نوع تلویزیون‌هاست که در سال 2020 روانه‌ی بازار شد.

تفاوت تلویزیون OLED با QLED در چیست؟

حال که به خوبی تعریف OLED و QLED و طرز عملکرد این دو تکنولوژی را می‌دانید، بیایید تلویزیون‌های QLED و OLED را در دسته‌بندی‌های مهم هنگام خرید مقایسه کنید؛ یعنی ببینیم روشنایی، کنتراست، زاویه دید و سایر عملکردهای مهم این فناوری‌ها چه تفاوت‌هایی باهم دارند.

تفاوت سطح نمایش رنگ سیاه و کنتراست

کنتراست عبارت‌ است از تفاونت بین تاریک‌ترین قسمت یک تصویر با روشن‌ترین بخش آن. اگر یک تلویزیون بتواند در قسمت‌های تاریک، رنگ واقعی مشکی را به نمایش بگذارد، دیگر احتیاجی نیست که نقاط روشن را به همان اندازه واقعی روشن کند تا به سطح کنترات خوب برسد. به همین دلیل وقتی صحبت از سطح نمایش رنگ مشکی می‌شود، تلویزیون‌های OLED فرمانروای بازار هستند چرا که به خوبی از پس این عملکرد برمی‌آیند. در مقابل، تلویزیون‌های QED برای افزایش کنتراست مجبور هستند نور چراغ‌های ال ای دی پس زمینه را کم کنند و مابقی را مسدود نمایند. کاری که انجام آن بسیار سخت است. این می‌تواند موجب نشتی نور به قسمت‌های تیره تصویر شود.

اما آیا این نشتی قابل توجه است؟ قطعا. اگر در حال تماشای یک فیلم اکشن باشید که دو شخصیت آن در حال دویدن در پارکینگ در شب هستند، متوجه خواهید شد که یک هاله‌ی ملایم  در اطراف قسمت‌های مشکی صحنه وجود دارد،‌ یا در بالا و پایین متن‌های روی صفحه هنگام تماشای یک فیلم بر روی DVD.

در نتیجه، تا به اینجای کار، تلویزیون‌های OLED بهتر از تلویزیو‌ن‌های QLED هستند. اگر یک پیکسل در این تلویزیون‌ها، الکتریسیته نگیرد، نوری هم تولید نمی‌کند و بنابراین کاملا سیاه می‌ماند.

تفاوت روشنایی

تلویزیون‌های QLED هنگام نمایش صحنه‌های روشن از مزیت قابل توجهی برخوردار هستند. از آنجا که آن‌ها از یک پنل نوردهی پس‌زمینه جداگانه استفاده می‌کنند‌ (به جای آنکه هر پیکسل برای نوردهی بر خود متکی باشد). این چراغ‌های ال ای دی می‌توانند به طزز باورنکردنی بسیار روشن باشند. با وجود توانایی افزوده‌ی نقاط کوانتومی برای به حداکثر رساندن این نور، با تولید رنگ‌های بیشتر بدون از دست دادن شدت رنگ‌ها، نمایشگر‌های QLED به اندازه‌ای روشن می‌شوند که حتی در روشن‌ترین فضاها نیز وضوح خود را از دست نمی‌دهند.

پنل‌های OLED نمی‌توانند در زمینه‌ی روشنایی رقابت کنند. پیکسل‌های خود نورده آن‌ها قادر نیستند همان میزان نور را تولید کنند. در یک اتاق تاریک، این مشکلی ایجاد نمی‌کنند. در واقع، ما معتقدیم که OLED همچنان بهتر است چرا که می‌تواند با روشنایی کمتر به همان میزان کنتراست دست‌یابد که این برای اتاق‌های تاریک فوق‌العاده است. اما در محیط‌های با نور زیاد یا در جایی که تعداد زیادی منبع نوری در اطراف تلویزیون وجود دارند، تلویزیون QLED عملکرد بهتری خواهد داشت، به خصوص اگر در حال تماشای محتوای HDR باشید.

فضای رنگی

تلویزیون‌های OLED یکی از بهترین تکنولوژی‌ها برای بیان دقت رنگی هستند، اما به گفته‌ی سامسونگ، که ادعا می‌کند طیف گسترده‌تر از رنگ‌های اشباع‌شده‌ی بهتر در روشنایی بسیار بالا یک مزیت است، تلویزیون‌های QLED نیز به کمک نقاط کوانتومی از لحاظ حجم رنگ، روشنایی رنگ و دقت رنگ روبه پیشرفت هستند. بنابراین در زمینه‌ی رنگی می‌توان گفت که هر دوی این تکنولوژی‌ها تقریبا یکسان عمل می‌کنند.

زمان پاسخگویی، تاخیر ورودی و نرخ رفرش

زمان پاسخگویی به زمانی اشاره می کند که یک پیکسل برای تغییر از حالتی به حالتدیگر نیاز دارد. هرچه این زمان سریع‌تر باشد، تصویر دقیق‌تر خواهد بود،‌ به خصوص در صحنه‌های سریع. اگرچه احتمالا سرعتی از زمان پاسخگویی وجود دارد که چشم قادر به تشخیص تفاوت آن نیست، اندازه‌گیری‌های استاندارد نشان می‌هند که تلویزیون‌های OLED  بسیار سریع‌تر عمل می‌کنند.

زمان پاسخ QLED معمولی بین 2 تا 8 میلی ثانیه است که بسیار عالی به نظر می‌رسد، تا اینکه بشنوید این زمان در تلویزیو‌ن‌های OLED برابر با 0.1 میلی‌ثانیه است. بله،‌ جایی برای رقابت باقی نیست.

از طرف دیگر، تاخیر در ورودی به تاخیری گفته می‌شود که میان اقدام به یک عمل (مثل فشردن یک دکمه روی کنترلر بازی) تا دیدن نتیجه‌ی آن عمل روی صفحه وجود دارد. به همین‌ترتیب، تاخیر در ورودی در حقیقت فقط برای گیمر‌‌ها اهمیت دارد، و به هیچ وجه تاثیر قابل توجهی بر تماشای یک محتوای منفعل نخواهد داشت. به علاوه، میزان تاخیر در ورودی که شما تجربه می‌کنید فقط به نوع فناوری صفحه نمایش بستگی ندارد، بلکه بیشتر مربوط به میزان پردازش تصویر در تلوزیون‌ و در پشت صحنه است. هر دو تلویزیون QLED و OLED می‌توانند در صورت خاموش کردن تمامی پردازش‌های ویدئویی اضافی، یا قرار گرفتن در حالت بازی، به میزان بسیار کم تاخیر در ورودی دست یابند.

اما نرخ رفرش نیز دسته‌ی دیگری است که ذاتا بیشتر برای گیمرها مهم است تا تماشاگران معمولی. این اصطلاح به تعداد دفعات به روز‌رسانی  فریم در حال نمایش در هر ثانیه اشاره دارد. در شرایط عادی، تلویزیون‌‌ها از نرخ رفرش 60 هرتز یا گاها دو برابر آن یعنی 120 هرتز استفاده می‌کنند. تا زمانی که منبع ویدئویی شما از یکی از این نرخ‌ها به طور مداوم استفاده کند (که تقریبا همه‌ی برنامه‌های تلویزیونی و فیلم‌ها می‌کنند)، شما هرگز متوجه مشکلی نخواهید شد.

اما برخی از بازی‌های که روی کنسول‌ها یا رایانه‌های شخصی اجرا می‌شوند از آن چیزی به نام VRR یا متغیر نرخ رفرش استفاده می‌کنند. اگر تلویزیون شما از این قابلیت پشتیبانی نکند، می تواند برخی عوارض جانبی از جمله تکه‌ تکه شدن صفحه نمایش هنگام اجرای برخی بازی‌های VRR ایجاد نماید. شما می‌توانید مدل‌‌های VRR را در هر دو تلویزیون OLED و QLED پیدا کنید. در سال 2020 نیز مدل‌های بیشتری از این قبیل به بازار عرضه شد. در حال حاضر تنها تلویزیون‌های ال جی، یعنی محصولات با فناوری OLED دارای قابلیتی تحت عنوان G-Sync ساخته شده توسط Nvidia، هستند و به همین خاطر است که می‌توان با اطمینان گفت تلویزیون‌های OLED در این زمینه هم برنده اعلام می‌شوند.

زاویه دید

با نمایشگرهای QLED، بهترین زاویه‌ی دید در مرکز است و کیفیت تصویر هم از لحاظ رنگ و هم کنتراست در زوایای جانبی و عمودی کاهش می‌یابد. درحالیکه شدت آن بین مدل‌های مختلف این تلویزیون‌ها تفاوت دارد، همیشه علی‌رغم تمام تلاش‌های سازندگان برای رفع این مشکل، قابل توجه است و این تفاوت را متوجه خواهید شد.

صفحه‌های OLED اما بدون کاهش کیفیت تا زوایای 84 درجه قابل تماشا هستند. برخی از تلویزیون‌های QLED از این نظر بهبودیافته‌اند، چراکه از لایه‌های ضد انعکاس در آن‌ها استفاده شده‌است. اما همچنان تلویزیون‌های OLED یک مزیت آشکار دارند. بنابراین اگر می‌خواهید به تماشای فیلم همراه با خانواده بپردازید و می‌خواهید تضمین شود که همه به یک اندازه از این تجربه لذت می‌برند به سراغ یک تلویزیون OLED بروید.

سخن پایانی

هر دوی این فناوری‌ها به نوبه‌ی خود چشمگیر هستند، اما همانطور که ملاحظه می‌کنید عموما OLED برنده‌ی این رقابت است. چرا که عملکرد بهتری در شرایط بیشتر و برای کاربران بیشتر هنگام تماشای تلویزیون ارائه می‌‌کند. QLED اما با روشنایی بالا‌تر، طول عمر بیشتر،‌ قیمت کمتر و اندازه‌ی صفحه نمایش بزرگتر از وجوه دیگری برتر است. از طرف دیگر OLED زاویه‌ی دید بهتری، سطح عمیق‌تر رنگ سیاه و سفید را فراهم می‌کند و مصرف انرژی کمتری نیز دارد که برای سلامت همه‌ی ما بهتر است. اگرچه هردوی این محصولا فوق‌العاده هستند، انتخاب با شماست: QLED به طول کلی بهتر است اما اگر بتوانید روشنایی اتاق را کنترل کنید، تلویزیون OLED یک انتخاب عالی خواهد بود. شاید برایتان جالب باشد که «تفاوت تلویزیون ال سی دی و ال ای دی» را نیز دریابید. نظر شما در این رابطه چیست؟ شما تلویزیون‌های OLED را ترجیح می‌دهید یا QLED؟